En roeien en sport.. Hoe ik mijn leven een extra gaf waarvan ik niet wist dat het bestond
Heel kort:
Ik liep de marathon van Hamburg. Ik had er slecht voor getraind. De eerste helft liep ik sneller als ik had moeten doen. Op 30km vond ik het niet meer leuk en maakte met mezelf de afspraak mijn trainingen serieus te gaan namen.
Ik finishte in 3:18″35 ( Het doel was 3:09″00).
Nu wil dit jaar onder de 3u gaan! Ik voel dat het kan.
YES YES en nog eens YES!
Ik was er bang voor: zonder een echte degelijke training aan een marathon beginnen (Belangrijke noot: DOE DIT NIET en lees nog even verder). Toch heb ik door naar m’n gevoel te luisteren de juiste keuze gemaakt. En gewoon die 42Km rustig uitgelopen.
Het was geweldig. De marathon van Rotterdam is één van grootste van Nederland. Dat is te voelen in heel de stad. Overal waar het maar kan zie je de marathon. Op billboards maken merken reclame, in de metro zijn met stickers atletiekpistes aangelegd, in cafés zijn er speciale marathonacties, er hangen vlaggen,.. Dat is tof. Want het doet je er echt zin in krijgen om te gaan lopen.
Ik ben de marathon zonder veel verwachtingen gestart. Ik wist min of meer wat ik tijdens trainen kon aanhouden van tempo. Maar had geen idee of ik ik de laatste 10km zou kunnen houden. Een grote gok dus, maar een goeie gok! Ik heb gemiddeld een tempo van 5:12 gelopen. Wat uitkwam op 3u43min29sec (ongeveer). Vorig jaar in Antwerpen deed ik er 4u11min over. Ik heb ‘m dus 28 minuten sneller gedaan!
Morgen loop ik mijn tweede marathon. Na Antwerpen vorig jaar ga ik nu voor Rotterdam.
Nu ik dit schrijf besef ik plots dat dit eigenlijk best cool is. Ik denk dat niemand ooit gedacht had dat ik marathons zou gaan lopen. En dat ik het nog leuk vind ook. Ik hoor het mezelf zo vaak zeggen: “Jesus, sport wat bereik je daar nu mee?”. Als ik nog een rondje pinten bestel, terwijl de sportieveling zijn jas aantrekt om op tijd in bed te liggen. Een lange tijd heb ik dit echt niet begrepen.
Waarom jezelf zo moe maken? Waarom uren alleen onderweg zijn? Waarom zo afzien? Waarom je vrienden achterlaten op café? Waarom super vroeg opstaan? Ik heb er nog steeds geen antwoord voor. Of toch geen beter antwoord als: Waarom die andere dingen doen? Waarom lang in bed liggen stinken? Waarom uren tv liggen kijken? Waarom altijd iemand in de buurt moeten hebben? Waarom nachtenlang op café zitten?
Hardlopen doe je omdat je er van houdt en eigenlijk is er geen antwoord waarom.
In tegenstelling tot vorig jaar ben ik dit jaar echt super slecht voorbereid. Zo slecht dat ik mijn trainingsdagboek pas durf laten zien na de wedstrijd morgen. Want er zitten echt heel wat gaten in. Ik moet toegeven dat ik gewoon slecht getraind heb. Dit is geen zelfhandicappering (V. Franssen – Gedrag bedoelt om eigen prestaties te ondermijnen en zichzelf een excuus te bezorgen voor mislukking), ik heb de laatste maanden gewoon amper tijd gemaakt om te lopen. Waarom lees je in de post over het wolsack avontuur. En waarschijnlijk nog in andere post over waarom ik denk dat je tijd zou moeten maken om te sporten.
Morgen ga ik ontdekken of het volgen van trainingsprogramma’s een absolute must is voor een marathon. Mijn gevoel zegt vandaag van niet en dat ik het goed ga doen. Maar de kans bestaat dat ik op kilometer 35 gewoon crash en moet stoppen. Dan hebben we bijgeleerd! Ik ga er niet om wenen (uiteraard ga ik er wel om wenen).
Antwerpen is een relatief kleine marathon. Daarom wilde ik dit jaar beginnen met iets groter. Echt een keer het gevoel krijgen van zo’n groots event. Ik denk dat Rotterdam dan een goeie keuze is. Maar dat zullen we morgen zien!
Ik heb nu nog absoluut geen stress. Maar ik ben benieuwd hoe dat morgen gaat zijn. Nu nog alles klaarleggen en het parcours nog eens grondig bestuderen.
Verslagje volgt later.
Wish me luck!
Hoe ik het ook draai of keer, sporten blijft een klein beetje iets waar ik ook graag mee uitpakt. Gewoon omdat ik soms heel fier ben op wat ik doe. Dat maakt dat ik sportieve gadgets super tof vind, op voorwaarde dat ze het me gemakkelijker maken.
Ik was al een tijdje aan het lopen met een horloge met GPS. Een feature die naar mijn mening onmisbaar is geworden voor een hardloper. Je kan je snelheid en vooral je gelopen afstand bijhouden. In essentie is dit de grote meerwaarde in vergelijking met een klassieke sporthorloge.
Maar… Dit zijn ook net twee parameters die de analyse van je sportgegevens een stuk interessanter maken. En waar houdt een sportgeek als ik nu meer van?! ( Ja, inderdaad van sporthorloges die je met dan ook nog kan synchroniseren met een website via een app op je smartphone, waardoor je eigenlijk alleen maar op een toets moet drukken en verder alles automatisch verloopt! Oké, hierover verder mee)
Ik liep al een tijdje met een Garmin Forerunner 200 en nog wat. (Hierover schreef ik dit). Ik denk dat dit een goed instap horloge is. Maar het mist dat smooth gevoel dat een horloge voor mij moet hebben. Na een tijdje werkte de hardslag meting niet goed meer en ook het synchroniseren via een slecht werkende usb-kabel begon me serieus te keel uit te hangen. Zoals ik al zei sportgadgets moeten het me makkelijker maken, geen pain in the ass zijn!
Zo kwam ik bij de Polar M400 uit. Ik was een tijd niet zo’n fan meer van Polar omdat ze niet echt mee waren qua online toestanden. Hun webapplicatie was echt hopeloos verouderd. Daar hebben ze nu verandering in gebracht. De M400 is een sporthorloge slash activity-tracker zoals Fitbit. Het idee is om een totaalbeeld te krijgen van je dagelijkse activiteit, inclusief sporten. Via bluetooth kan ik verbinding maken maken met mijn HTC om zo alle data bij te houden en beter te bekijken. Dit is echt super cool! Geen gedoe meer na een trainingssessie om met kabeltjes en veel geluk de gegevens via een laptop en software ergens zichtbaar te maken. Het leuk is ook dat je op de website trainingen kan maken en deze vervolgens naar je horloge sturen. Zo moet je niet elke keer voor een training uitzoeken wat je ook al weer ging doen die dagen. Opnieuw.. sportgadget moeten het me makkelijker maken!
Omdat de M400 er helemaal niet slecht uitziet ( oké hierover zijn vast verschillende meningen ) vind ik het niet echt om het ook als gewoon horloge te gebruiken. De doorsnee Rolex ziet er in mijn ogen een pak minder goed uit.
Dit zijn super coole features:
Er zijn dan zijn er vast nog een paar stomme maar daar kan ik nu niet opkomen. Of jawel! Eéntje: Omdat ik ze ook draag tijdens het werken en het roeien is het glas ( waarschijnlijk plastic ) al een paar keer gekrast. Jammeur.. Verder echt een topding!
Kopen?
Bij Coolblue hier
of bij AS adventure in Mechelen
En dan.. Gaan!
10 Km, Dwars door Mechelen: 00:43:11 (pos. 168)
10 Km, Urban Trail Mechelen: 00:42:27 (pos. 60)
42,195 Km, Marathon Antwerpen: 4:09:00 (pos. 1489)
Het doel nu is 10K rond de 00:35:00 tegen eind september.
I did it!
Zondag 26 april liep ik mijn allereerste marathon. En ik ben apetrots!
Na een hele winter flink blijven trainen kwam de beloning. Geloof me, een marathon uitlopen is een beloning. Je gaat een uitdaging aan waarmee je zowel fysiek als mentaal in een toestand komt die je niet kent.
Zondag ochtend om half acht haalt Ward me op. Hij heeft me de laatste weken een beetje begeleid que training en voeding. En hij gaat me ook volgen tijdens de wedstrijd. Omdat er aan de marathon slechts zo’n 3500 mensen deelnemen hebben we nog geen last van verkeerstoestanden in Antwerpen. Overal lees je dat het heel belangrijk is geen stress te hebben de ochtend ( en dag) voor een marathon.
Als ontbijt eet ik zoals altijd havermout en een banaan. Voor onderweg neem ik 2 spiesen Marrokaans brood met confituur mee. Hiermee ga ik starten. Ik drink nog flink wat water. Ook al ben ik de voorbije dagen voldoende gehydrateerd, pipi = lichtgeel 😉 , ik wil zeker niet uitgedroogd raken in het eerste deel.
Aan de start ben ik nog heel onzeker over mijn doeltijd. Ik heb eigenlijk geen idee. Maar neem misschien wel het meest gegeven advies in acht: start rustig. Ik neem me voor net achter de tempo maker van 4u15 te blijven. Dit is een doeltijd waarvan ik zeker ben dat ik ‘m haal. Na vier kilometer merkt ik dat ik sneller moet gaan (dit is wanneer je de tunnel uitkomt). Rustig loop ik de zwerm achter de ballon voorbij. Voor me is er nog een ballon waarvan ik denk gezien te hebben dat het groepje er rond ook 4u15 wil doen. Maar ze lopen toch langzaam weg. Ik besluit naar deze groep toe te lopen. Tot op 20 kilometer blijf ik min of meer bij dit groepje. Het is ook leuke animatie.
Dan laat ik ze achter me. Ik voel dat mijn tempo omhoog kan. Heel voorzichtig versnel ik een beetje. Ward die af en toe met de fiets naast me verschijnt bevestigd mijn gevoel. Dit gaat goed! Ik voel me fris en heb eigenijk nergens pijn. Ik kan rustig om me heen kijken en genieten van alles wat er rond me gebeurd. Aan elke bevoorrading drink en eet ik een beetje. Geen overdaad, wel steeds een klein beetje voorraad in mijn hand of zak.
Rond kilometer 26 laat Ward me alleen verder gaan. Nu begint het voor mij echt. Dit zijn die kilometers die ik in mijn training maar een paar keer deed. Dit is bijna onbekend terrein. Ik begin te zien dat andere lopers het moeilijk krijgen. Op het moment dat ik kilometerbordje 32 passeer word ik even emotioneel. Ik denk aan al dat trainen en aan Sara die me over 3 kilometer zal staan aanmoedigen. Een paar tranen. Marathon is meer dan fysieke grenzen, dit wordt me wel duidelijk. Maar ik voel ook dat het me gaat lukken. Ik hou vlot mijn tempo, geen honger, geen krampen… Ik begin mensen die willen opgeven aan te moedigen.
Het is ongelooflijk hoe hard ik uitkijk om aangemoedigd te worden door mensen die ik ken. In het Rivierenhof is er een stuk waar je de andere lopers kruist. Sommige zien er echt doodziek uit.
Op 35 kilometer zie ik niemand. Ik kijk voor de zekerheid toch even rond op het terras van Café Rivierenhof. Gelukkig niemand te zien. Het is 500m verder dat ik Sara zie! En Linde, en Katrien en Pelle! Super, Pelle en Katrien! Wat een schatten. Opnieuw emoties, tranen..
Nu komt het zwaarste stuk. Dit zijn de laatste 7 kilometer. Ik beeld me in hoeveel dat is. 7 kilometer is niks. Ik zoek groepjes op om me bij aan te sluiten. Ward fietst dit stuk met me mee en zorgt voor drinken. Hier begint de adrenaline te stijgen. Mijn tempo kan ik goed aanhouden. Ik lijk te versnellen maar dat blijkt achteraf toch niet het geval te zijn.
In park spoor Noord staat een volgend groepje supporters op me te wachten. Erik, Tine, Judith, Willem! Heerlijk! Nu is het echt genieten. Ondanks de pijn lach ik en blijf ik om me heen kijken. Hoe relatief pijn is heb ik het voorbije jaar geleerd bij het roeien.
Bij kilometerbord 39 zet ik een echte versnelling in. Ik beeld me 3 kilometer in op een stuk dat ik ken: Van aan de sluizen in Battle tot aan de Plaisenceburg. Zoals steeds ga ik opzoek naar een groepje dat ik niet ga lossen. Toevallig 3 vrouwen.. Het is duidelijk dat deze madammen ook niet van plan zijn de man zomaar zijn zin te geven. Tot één kilometer van de finish blijven ze bij. De laatste kilometer loop ik 11,30 kilometer per uur. Dit lijkt sprinten. Haha.
Finishen is heel gek. Even zit ik een trip. Ik lijk op te stijgen. Ik krijg een medaille, van een oude man.. 🙁 En ik voel me een ster. Ik zie Johan aan de kant, maar negeer dit nog even. Ik wankel een beetje maar voel me heerlijk. Heel snel krijg ik het koud. Daarvoor zijn er van die dekens voorzien. Toch even zoeken om jezelf hierin gewikkeld te krijgen. Even voel ik me zo hulpeloos.
Daarna is het allemaal raar en ben ik het meeste vergeten. Maar ik weet wel dat ik denk: Wanneer is de volgende?! En hoe kan dit sneller?
Garmin data en kaartje:
https://connect.garmin.com/modern/activity/758233014
Gisteren heb ik de langste duurloop van mijn trainingen voor de Antwerp Marathon achter me gelaten. En wat was ik blij dat ik deze een paar dagen had uitgesteld. Zie deze post van zaterdag.
Het weer heeft ondertussen begrepen dat het voorjaar is en de zon kwam er gisteren stevig door. Geen lange tights, geen lange mouwen, gewoon een short en tanktop en mijn babyblauw nike petje. Van dat laatste weet ik nog steeds niet of het stylich gezien aanvaardbaar is.
Vanuit Mechelen liep mijn route langs het dijlepad naar Haacht en terug. Op de kop 32 kilometer. Het grootste voordeel om langs dit stuk Dijle te trainen is dat het voornamelijk onverharde ondergrond is. De omgeving is er heerlijk. Je loopt er eigenlijk van het ene natuurreservaat in het andere. Wie het stuk Dijlepad Mechelen – Muizen kan appreciëren, zou echt eens de moeite moeten doen om met de fiets naar Muizen te gaan en van daaruit naar Rijmenam en terug te lopen. Kijk hier voor het plannetje (10km).
De eerste 15 kilometer gingen echt vlot. Ik moest mezelf inhouden en kon mooi mijn hartslag (135 /min) constant houden. Wat ik alleen niet echt doorhad was dat ik stevige wind in de rug had. En wanneer ik op de Hanswijkbrug in Haacht terug richting Mechelen draaide merkte ik meteen dat de komende 17 kilometer niet van de poes zouden zijn.
Gelukkig had ik op kilometer 25 een bevoorrading voorzien. La Mamma met water! Ik had geschat dat ik tegen dan mijn halve liter water ongeveer op gedronken zou hebben. En ik heb het geluk opgegroeid te zijn in dit prachtig stukje sport-natuur. Dus na 2u45 tegen mezelf praten en wandelaars groeten, kon ik even kort twee woorden meer kwijt. Ook gaf dit weer even extra motivatie voor de komende 7 kilometer.
Hierna ging het eigenlijk terug heel vlot. De wind was een beetje gaan liggen. Ik kreeg zelfs mijn tempo terug omhoog.
In Mechelen aangekomen ging ik voor de nodige ambiance zorgen bij mijn buurtwinkel en sponsor ‘t Hoekske. Sportdrank en koffiekoeken van’t huis! Ik vraag me af wanneer hij mij een contract aanbiedt.
Oh ja! Niets vergeten als je je insmeert. Oeps..
