Inhaal post vrijdag

Het is me gisteren niet gelukt een blogpost te schrijven. Ik was echt doodop. Na de avondshift wilde ik absoluut nog even iets gaan drinken. Hoewel ik doodmoe was ging ik Sil nog even opzoeken. Ze zaten in Zapoi.

Zapoi is een nieuwe café project van Jef. En het lijkt echt goed te gaan. Jente, die in Il Cardinale in de keuken stond, heeft er zijn eigen resto concept. Hij serveert er eenvoudige, lekkere keuken. Echt top!

De rest van de dag was niet heel bijzonder. Behalve dan dat ik uiteraard lekker ging hardlopen. Het weer was geweldig en ik had er zo’n zin in. 15 Km gedaan met 4x 1km aan een stevig tempo. Echt genieten!

Morning Runs zijn de max!

Vanmorgen fris opgestaan en meteen naar buiten om te hardlopen. Geen idee wat ik liever doe..

Hoewel ik voor een marathon aan’t trainen ben, hoe ik me momenteel nog niet echt aan een vast schema. Ik probeer een beetje te kijken naar mijn trainingen van de voorbije dagen en bedenk daar iets bij dat wel goed lijkt. Vanmorgen leek het me een goed idee om eerst 2km op de warmen. Daarna met een hartslag van 85% van mijn maximum 6km te doen. En vervolgens te eindigen met 2km uitlopen.

De rest van de dag was weinig boeiend om hier te vertellen. Meetings en avondservice. En ook slecht georganiseerde tijdsbesteding. Hier is werk aan!

En we zijn weer weg..

Lap.. Weer geen tijd voor een degelijke dagboekpost. Zo gaan we het niet beginnen doen hé.
Het is 2u15 en ik ben net thuis. Weer veel te lang blijven hangen op het werk. Of misschien is hangen niet de juiste beschrijving. Wanneer de shift in het restaurant erop zit vind ik het lastig om meteen te vertrekken. Ik wil altijd nog alle administratie afwerken en voor een lege mailbox zorgen.
Een zaak runnen is geen lachertje. Maar mijn grootste vijand is nu al tijd. Hoewel ik zelfbenoemde expert in timemanagement ben, merkt ik dat de theorie toch nog heel wat meer uitdagingen heeft. En dat prioriteiten stellen een kunst op zich is. Zeker als je moet samenwerken en er mensen op je rekenen.
Vanmiddag nam ik wel de tijd om de filmhuis die van vanavond klaar te gaan zetten. Dat was leuk. Ontspannend zelfs. Jammer dat ik de film zelf niet heb kunnen zien.
Nu nog snel even kijken voor nieuwe schoenen en onderzoeken wat “met vier in bed” juist inhoud. Ivo wil graag dat Sara en ik hieraan deelnemen met Den Grooten Wolsack. Het lijkt me marginale reality, maar dat zou het niet zijn..

Ciaokes

Een weegschaal deel 1

Oké ik ben doodop. Dit schrijf ik vanuit de zetel met half gesloten ogen. Vandaag een beetje een grijze dag. Niet super veel gedaan. Maar wel net genoeg.
De nieuwe weegschaal is toegekomen. Wat een cool ding. Ik heb eigenlijk nooit een weegschaal gehad. En nu kan ie meteen alles. Zelfs het weer verteld ze. Later hierover meer.
Omdat ik mijn telefoon in Hofstade had laten liggen had ik vanmiddag nog een goeie reden om tot daar te gaan. En kon ik in het domein gaan hardlopen. Polar Flow had me verteld dat ik het rustig aan moest doen. Dus ik luisterde maar. Ik moest ook nog power trainen dus vond het niet nodig me helemaal kapot te rennen.
Oké de rest schrijf ik morgen vroeg.. Slaaplekker

3 Januari, De Zoo van Antwerpen

Als kerstcadeau kreeg Matz van Sara en mij een daguitstap naar de Zoo van Antwerpen cadeau. Vandaag zouden we die doen.

In de voormiddag had ik nog eerst training. Omdat we misschien in 8x zouden roeien wilde ik dit echt niet missen. Blijft toch bijzonder zo’n 8. En in de winter stukken leuker dan in skiff uren op het water te zitten. Zo lijkt dat althans toch.

De training was niet geweldig. Ik voel dat ik wel eens minder goeie dagen kan hebben. Ook weet je in een ploegboot minder snel wat er mis gaat. “Ben ik het?”, “Zijn wij het?”, “Is het gewoon een slechte dag?”. Vervelend. Maar zo gaat het. Na de training snel gedoucht want we mochten zeker niet te laat naar Antwerpen vertrekken voor het grote avontuur.

Veel waren we met Matz nog niet op stap geweest. Hij is nu 3 jaar en begint goed te praten. Dit is leuk want zo kan je hem dingen vragen waar je niet helemaal zeker van bent. Zoals: “Matz, hoe oud ben je weer?”, wanneer je een ticket voor de trein koopt (Ik twijfel plots terug of hij wel echt 3 jaar is? Haha). Hij is ongelooflijk benieuwd naar alles, waardoor alles wat je doet ook ongelooflijk interessant kan zijn. Zeker zo’n treinrit naar de Zoo van Antwerpen. Na mijn babbel met mama en papa van gisteren, over hoe ik ALLLEESSS wilde weten wanneer we onderweg waren, kon ik me vandaag levendig voorstellen hoe dit voor zo’n kleine jongen moet zijn. Tunnel? Brug? Station? Vooruit? Achteruit? Orange? Station in een tunnel? Vooruit? Waarom gaat het licht uit? Waarom mogen mij schoenen niet op de bank? En ik maar antwoorden zoeken. Heerlijk.

In Antwerpen leerde hij me dat, als je het lief vraagt en echt moet plassen, je gewoon gratis mag. En dat je daar nog 50 cent mee kan verdienen ook! Omdat we semi slecht voorbereid waren kochten we lunch in de Delhaize in Centraal Station (We hadden picknick bij zonder ingrediënten zeg maar). Brood, smeerkaar en hespenworst.

De Zoo is leuk. Het is een mooie rustige plek die een rijk verleden uitstraalt. Het heeft magie. Ook een soort vergane glorie, maar dan toch niet helemaal. Sara vond het nu en dan een beetje triest dat dieren er in kleine hokjes wonen. Ik kan hier moeilijk een mening over vormen. Hoewel sommige dieren droevig uit hun mooie kooien kijken, kan ik me wel voorstellen dat het ook een soort luxe leven voor ze is. Ik ga geen nieuwe dierentuinen toejuichen en ik ga geen bestaande afkraken. Ze horen bij onze geschiedenis en moest het er zo vreselijk vertoeven zijn voor dieren waren ze vast al een hele tijd verboden.

De mooiste ontdekking vond ik het onderwater gedeelte. Ik kan me niet herinneren dat ik dit ooit al zag. Wat een belevenis! Ik had hier uren kunnen blijven hangen. En ik denk Matz ook wel. Maar dat was buiten de beren gerekend. Want die konden we vandaag absoluut niet missen. Net als de Tapir. Ik had nog nooit van een Tapir gehoord. Maar onze kleine ontdekkingsreiziger had ze op het plan ontdekt en wilde er absoluut naar gaan kijken. Ik weet er nu nog steeds niet meer over dan hun naam.

Tegen sluitingstijd begon het te regenen en hadden we een dubbele reden om richting de uitgang te wandelen. Trein terug naar Mechelen. Veel vragen en daarna frietjes bij Mona en Pitjes.

Ik doodop in de zetel. Maar toch nog een beetje energie voor mijn voornemen!

2 Januari, mama en papa vertellen over kleine Thomas

Zaterdag na nieuwjaar. Vandaag begint het gewoon weer. Ik moet niet werken. Den Grooten Wolsack blijft gesloten tussen feestdagen en de normale sluitingsdagen. Mij hoor je er niet over klagen. Sara moet wel werken. Ze heeft er geen zin in.
Snap ik wel.

In de voormiddag hang ik een beetje thuis rond. En doe wat kleine taakjes. Was, lamp verhangen, een kast uitzoeken voor in de dressing, een paar rekeningen betalen en.. ik lees de weekendkrant. Want vanmorgen zat voor het eerst ons kerstcadeau in de brievenbus: een weekendabonnement op De Morgen. Past helemaal in mijn voornemen meer tijd te maken om te lezen.

Na de middag was er training. Hazewinkel was blijkbaar nog redelijk gesloten vandaag. Ondanks we wel in de loods konden. Was de opkomst heel klein. We maakten dan 4x-en. Eén met seniors, één met juniors. Heerlijk, want we waren best aan mekaar gewaagd. In de tweede 5km ging het er hard aan toe. Toch waren we 2x eerst binnen.

Op weg naar huis belde Sara me om te vragen of ik even wilde inspringen in Il Cardinale. Iris kon was om 7u beginnen en voor de eerste uren waren ze een beetje onderbemand. Echt zin had ik er niet in, maar dit was wel de kans om iedereen nog eens te zien. Uiteindelijk toch gezellig dus.

Mijn oorspronkelijk plan, om naar de cinema liet ik op de parking van Utopolis varen. Zaterdagavond is niet de goeie moment om de nieuwe Starwars mee te pikken. Wat een drukte. Ik stel het gewoon nog even uit.

Veel leuker was het bezoekje aan mama en papa in Muizen. Bert was er nog steeds logé en ze zaten samen te eten. De frituren waren al even drukbezocht als de cinema. Dus ik vond het erg handig dat ik nog mee aan tafel kon schuiven. Mama-kost blijft het lekkerst! En er waren toch ook frietjes bij. Na het eten hadden we het nog wat over vroeger en wat voor kind ik was. Ik merk dat ik me hier de laatste tijd meer en meer voor ben beginnen interesseren.

De rest van de avond:

  • Bezoek Brughuis, Erik en Ward ( en nog een hele bende ) waren hier
  • Bezoek Oli en Stijn (ook een heel gezellig boel). Afscheidsfeestje voor Irak. Julie en Anja willen komen roeien. Ik ben altijd zo blij als ik over mijn passie kan vertellen. Hopen dat ze beginnen en volhouden.

Leuke dag, die 2 januari!

1 Januari 2016, the year of greatness

Voila,  we zijn er vanaf. Of ik ben er vanaf. 2015 Was voor mij eigen een kutjaar. Er zijn maar een paar momenten waarvan ik nu denk: wel dat was leuk. Op 23dec werd ik voor de tweede keer oom,  dat was leuk. In April liep ik mijn eerste marathon, ook leuk. Maar verder was het maar zo zo.

Daarom! Nieuw jaar, nieuwe start. Ik heb een aantal leuke voornemens gemaakt die ik gewoon ga doen. Geen gezeur, gewoon doen. Wat ze zijn vertel ik later nog. Dit is er alvast één van. Terug een degelijk dagboek bijhouden. Of het echt een blog wordt zien we nog wel.

1 Januari 2016
De start was  goed. Ondanks ik helemaal geen zin had in een eindejaarsfeest (zoals elk jaar) werd het een knaller van formaat. Als dit de voorbode was van het komende jaar. Hell yeah, laat maar komen die handel.

Jolan had ons uitgenodigd om in haar appartementje aan de vaart rustig het nieuwe jaar de vieren. (is een kelderwoonst eigenlijk een appartement?) Ward en ik zouden met twee ons mannetje staan. Vergezeld met een bende geweldige chicks! Karlien,  Claire, Freya, Sara en Jolan. Ieder maakte een deel van menu en we aten heerlijk. Wie at er ooit al bananensoep? Fakking lekker!
Tijdens het eten het voorbije jaar van ons af gezeurd en dan na 00u gedanst en gedanst. Lang niet meer zo gedanst.. En gedanst.
Rond 6u hebben we careless whisper opgelegd en hebben er een einde gebreid. Wegens te dronken en moe hebben Sara en ik Jolan’s bed geleend. Wat me er aan deed denken dat we dringend een nieuw bed moeten kopen.

Vanmorgen lekker wakker geworden. Beetje opgeruimd en naar huis gefietst. Omdat ik meteen met mijn voornemens aan de slag wilde en niet echt een kater had, loopschoenen aangetrokken en 18km gaan hardlopen. Beter kan je een nieuw jaar niet beginnen.

Om 18u brunch bij de schoonfamilie. 5 pistolets en de kaart was uit. In de zetel geploft, over en out.