Als kerstcadeau kreeg Matz van Sara en mij een daguitstap naar de Zoo van Antwerpen cadeau. Vandaag zouden we die doen.
In de voormiddag had ik nog eerst training. Omdat we misschien in 8x zouden roeien wilde ik dit echt niet missen. Blijft toch bijzonder zo’n 8. En in de winter stukken leuker dan in skiff uren op het water te zitten. Zo lijkt dat althans toch.
De training was niet geweldig. Ik voel dat ik wel eens minder goeie dagen kan hebben. Ook weet je in een ploegboot minder snel wat er mis gaat. “Ben ik het?”, “Zijn wij het?”, “Is het gewoon een slechte dag?”. Vervelend. Maar zo gaat het. Na de training snel gedoucht want we mochten zeker niet te laat naar Antwerpen vertrekken voor het grote avontuur.
Veel waren we met Matz nog niet op stap geweest. Hij is nu 3 jaar en begint goed te praten. Dit is leuk want zo kan je hem dingen vragen waar je niet helemaal zeker van bent. Zoals: “Matz, hoe oud ben je weer?”, wanneer je een ticket voor de trein koopt (Ik twijfel plots terug of hij wel echt 3 jaar is? Haha). Hij is ongelooflijk benieuwd naar alles, waardoor alles wat je doet ook ongelooflijk interessant kan zijn. Zeker zo’n treinrit naar de Zoo van Antwerpen. Na mijn babbel met mama en papa van gisteren, over hoe ik ALLLEESSS wilde weten wanneer we onderweg waren, kon ik me vandaag levendig voorstellen hoe dit voor zo’n kleine jongen moet zijn. Tunnel? Brug? Station? Vooruit? Achteruit? Orange? Station in een tunnel? Vooruit? Waarom gaat het licht uit? Waarom mogen mij schoenen niet op de bank? En ik maar antwoorden zoeken. Heerlijk.
In Antwerpen leerde hij me dat, als je het lief vraagt en echt moet plassen, je gewoon gratis mag. En dat je daar nog 50 cent mee kan verdienen ook! Omdat we semi slecht voorbereid waren kochten we lunch in de Delhaize in Centraal Station (We hadden picknick bij zonder ingrediënten zeg maar). Brood, smeerkaar en hespenworst.
De Zoo is leuk. Het is een mooie rustige plek die een rijk verleden uitstraalt. Het heeft magie. Ook een soort vergane glorie, maar dan toch niet helemaal. Sara vond het nu en dan een beetje triest dat dieren er in kleine hokjes wonen. Ik kan hier moeilijk een mening over vormen. Hoewel sommige dieren droevig uit hun mooie kooien kijken, kan ik me wel voorstellen dat het ook een soort luxe leven voor ze is. Ik ga geen nieuwe dierentuinen toejuichen en ik ga geen bestaande afkraken. Ze horen bij onze geschiedenis en moest het er zo vreselijk vertoeven zijn voor dieren waren ze vast al een hele tijd verboden.
De mooiste ontdekking vond ik het onderwater gedeelte. Ik kan me niet herinneren dat ik dit ooit al zag. Wat een belevenis! Ik had hier uren kunnen blijven hangen. En ik denk Matz ook wel. Maar dat was buiten de beren gerekend. Want die konden we vandaag absoluut niet missen. Net als de Tapir. Ik had nog nooit van een Tapir gehoord. Maar onze kleine ontdekkingsreiziger had ze op het plan ontdekt en wilde er absoluut naar gaan kijken. Ik weet er nu nog steeds niet meer over dan hun naam.
Tegen sluitingstijd begon het te regenen en hadden we een dubbele reden om richting de uitgang te wandelen. Trein terug naar Mechelen. Veel vragen en daarna frietjes bij Mona en Pitjes.
Ik doodop in de zetel. Maar toch nog een beetje energie voor mijn voornemen!
