Heel kort:
Ik liep de marathon van Hamburg. Ik had er slecht voor getraind. De eerste helft liep ik sneller als ik had moeten doen. Op 30km vond ik het niet meer leuk en maakte met mezelf de afspraak mijn trainingen serieus te gaan namen.
Ik finishte in 3:18″35 ( Het doel was 3:09″00).
Nu wil dit jaar onder de 3u gaan! Ik voel dat het kan.
Morgen loop ik mijn tweede marathon. Na Antwerpen vorig jaar ga ik nu voor Rotterdam.
Nu ik dit schrijf besef ik plots dat dit eigenlijk best cool is. Ik denk dat niemand ooit gedacht had dat ik marathons zou gaan lopen. En dat ik het nog leuk vind ook. Ik hoor het mezelf zo vaak zeggen: “Jesus, sport wat bereik je daar nu mee?”. Als ik nog een rondje pinten bestel, terwijl de sportieveling zijn jas aantrekt om op tijd in bed te liggen. Een lange tijd heb ik dit echt niet begrepen.
Waarom jezelf zo moe maken? Waarom uren alleen onderweg zijn? Waarom zo afzien? Waarom je vrienden achterlaten op café? Waarom super vroeg opstaan? Ik heb er nog steeds geen antwoord voor. Of toch geen beter antwoord als: Waarom die andere dingen doen? Waarom lang in bed liggen stinken? Waarom uren tv liggen kijken? Waarom altijd iemand in de buurt moeten hebben? Waarom nachtenlang op café zitten?
Hardlopen doe je omdat je er van houdt en eigenlijk is er geen antwoord waarom.
In tegenstelling tot vorig jaar ben ik dit jaar echt super slecht voorbereid. Zo slecht dat ik mijn trainingsdagboek pas durf laten zien na de wedstrijd morgen. Want er zitten echt heel wat gaten in. Ik moet toegeven dat ik gewoon slecht getraind heb. Dit is geen zelfhandicappering (V. Franssen – Gedrag bedoelt om eigen prestaties te ondermijnen en zichzelf een excuus te bezorgen voor mislukking), ik heb de laatste maanden gewoon amper tijd gemaakt om te lopen. Waarom lees je in de post over het wolsack avontuur. En waarschijnlijk nog in andere post over waarom ik denk dat je tijd zou moeten maken om te sporten.
Morgen ga ik ontdekken of het volgen van trainingsprogramma’s een absolute must is voor een marathon. Mijn gevoel zegt vandaag van niet en dat ik het goed ga doen. Maar de kans bestaat dat ik op kilometer 35 gewoon crash en moet stoppen. Dan hebben we bijgeleerd! Ik ga er niet om wenen (uiteraard ga ik er wel om wenen).
Antwerpen is een relatief kleine marathon. Daarom wilde ik dit jaar beginnen met iets groter. Echt een keer het gevoel krijgen van zo’n groots event. Ik denk dat Rotterdam dan een goeie keuze is. Maar dat zullen we morgen zien!
Ik heb nu nog absoluut geen stress. Maar ik ben benieuwd hoe dat morgen gaat zijn. Nu nog alles klaarleggen en het parcours nog eens grondig bestuderen.
Verslagje volgt later.
Wish me luck!
Ik ben vandaag 37 dagen ver in de uitdaging die ik mezelf oplegde: Tot na de marathon van Antwerpen drink ik geen alcohol.
Het begon eigenlijk met een kater en de start van de dagen zonder vlees. Ik had zin in (nog) een uitdaging en had het gewoon helemaal gehad met die ellendige dagen na een avondje op café. De eerste week was een uitdaging, daarna werd het leuk.
Het zit zo dat ik migraine heb. Migraine is een vorm hoofdpijn die heel extreme pijnen veroorzaakt waardoor je niet meer kan functioneren en hyper gevoelig wordt aan licht en geluid. Soms wordt ik er ook heel misselijk van. De pijn is zo vermoeiend dat ik er vaak dagen last van heb. Het is bekend dat bepaalde voeding een trigger is om een migraine aanval uit te lokken, bijvoorbeeld alcohol.
Hoe dat bij mij juist zit weet ik, zoals veel mensen, niet. Maar ik heb voor mij wel een duidelijk patroon teruggevonden. Dat gaat zo: Avondje drinken (4 pintjes kan genoeg zijn), daarna slapen, de volgende ochtend opstaan, een hele dag normaal functioneren maar dan tegen de late namiddag steekt er een bonzende pijn op in de linker of rechterkant van mijn hoofd. Dan weet ik dat het er zit aan te komen. Meestal, als ik er dan snel genoeg bij ben met pijnstillers ( Perdolan of TROC, Dafalgan werkt niet), kan ik de schade nog enigszins beperken. Maar dan zijn de volgende 24u sowieso aan 50%. En dat is gewoon echt heel stom en tijdverspilling.
‘s Nachts niet op café of op een feestje blijven hangen zorgt er bij gevolg voor dat ik vroeger in bed lig en hierdoor meer tijd heb voor andere dingen. Dit zijn niet alleen trainingen maar ook blogposts schrijven of lezen. Ik ben ook frisser en doe meer.
Dit is absoluut geen pleidooi tegen alcohol. Want ik mis mijn lekkere Monkey 47 na het werk. En ik vind benevelde nachten nog steeds geweldig. Maar ik merk dat dit projectje voor mij werkt en er vooruitgang mee boek.
En voor alle duidelijkheid omdat ik barman ben proef ik uiteraard zo nu en dan van alcoholische dranken. En daar gaat het ook niet om.
Het is me gelukt: 30 kilometer of 3u20 aan één stuk lopen! Om de een of andere reden is dit toch een mijlpaal voor mezelf. Waarschijnlijk zit je nu te denken, natuurlijk is dat een mijlpaal. Maar ik voel het vooral als een teken dat ik er klaar voor ben. Heel lang heb ik getwijfeld of het allemaal wel zo eenvoudig zou zijn als ik dacht. Ik herinnerde me de moment dat ik mijn eerste 10 km wedstrijd liep. In al mijn euforie zei ik toch: Ik ga een marathon lopen. Vandaag zijn we ongeveer 5 jaar later.
De Antwerp Marathon is 26 april. Ik heb dus nog een kleine 5 weken training voor de boeg. Maar ik heb er echt zo’n zin in. Het zal wel gek klinken maar dat ik er nu zit over te vertellen geeft me zo’n leuke buikkriebels.
Ik ben verslaafd… De loopdope heeft me te pakken. Loopdope! Zal ik mijn blog misschien zo noemen?!
