I did it!
Zondag 26 april liep ik mijn allereerste marathon. En ik ben apetrots!
Na een hele winter flink blijven trainen kwam de beloning. Geloof me, een marathon uitlopen is een beloning. Je gaat een uitdaging aan waarmee je zowel fysiek als mentaal in een toestand komt die je niet kent.
Zondag ochtend om half acht haalt Ward me op. Hij heeft me de laatste weken een beetje begeleid que training en voeding. En hij gaat me ook volgen tijdens de wedstrijd. Omdat er aan de marathon slechts zo’n 3500 mensen deelnemen hebben we nog geen last van verkeerstoestanden in Antwerpen. Overal lees je dat het heel belangrijk is geen stress te hebben de ochtend ( en dag) voor een marathon.
Als ontbijt eet ik zoals altijd havermout en een banaan. Voor onderweg neem ik 2 spiesen Marrokaans brood met confituur mee. Hiermee ga ik starten. Ik drink nog flink wat water. Ook al ben ik de voorbije dagen voldoende gehydrateerd, pipi = lichtgeel 😉 , ik wil zeker niet uitgedroogd raken in het eerste deel.
Aan de start ben ik nog heel onzeker over mijn doeltijd. Ik heb eigenlijk geen idee. Maar neem misschien wel het meest gegeven advies in acht: start rustig. Ik neem me voor net achter de tempo maker van 4u15 te blijven. Dit is een doeltijd waarvan ik zeker ben dat ik ‘m haal. Na vier kilometer merkt ik dat ik sneller moet gaan (dit is wanneer je de tunnel uitkomt). Rustig loop ik de zwerm achter de ballon voorbij. Voor me is er nog een ballon waarvan ik denk gezien te hebben dat het groepje er rond ook 4u15 wil doen. Maar ze lopen toch langzaam weg. Ik besluit naar deze groep toe te lopen. Tot op 20 kilometer blijf ik min of meer bij dit groepje. Het is ook leuke animatie.
Dan laat ik ze achter me. Ik voel dat mijn tempo omhoog kan. Heel voorzichtig versnel ik een beetje. Ward die af en toe met de fiets naast me verschijnt bevestigd mijn gevoel. Dit gaat goed! Ik voel me fris en heb eigenijk nergens pijn. Ik kan rustig om me heen kijken en genieten van alles wat er rond me gebeurd. Aan elke bevoorrading drink en eet ik een beetje. Geen overdaad, wel steeds een klein beetje voorraad in mijn hand of zak.
Rond kilometer 26 laat Ward me alleen verder gaan. Nu begint het voor mij echt. Dit zijn die kilometers die ik in mijn training maar een paar keer deed. Dit is bijna onbekend terrein. Ik begin te zien dat andere lopers het moeilijk krijgen. Op het moment dat ik kilometerbordje 32 passeer word ik even emotioneel. Ik denk aan al dat trainen en aan Sara die me over 3 kilometer zal staan aanmoedigen. Een paar tranen. Marathon is meer dan fysieke grenzen, dit wordt me wel duidelijk. Maar ik voel ook dat het me gaat lukken. Ik hou vlot mijn tempo, geen honger, geen krampen… Ik begin mensen die willen opgeven aan te moedigen.
Het is ongelooflijk hoe hard ik uitkijk om aangemoedigd te worden door mensen die ik ken. In het Rivierenhof is er een stuk waar je de andere lopers kruist. Sommige zien er echt doodziek uit.
Op 35 kilometer zie ik niemand. Ik kijk voor de zekerheid toch even rond op het terras van Café Rivierenhof. Gelukkig niemand te zien. Het is 500m verder dat ik Sara zie! En Linde, en Katrien en Pelle! Super, Pelle en Katrien! Wat een schatten. Opnieuw emoties, tranen..
Nu komt het zwaarste stuk. Dit zijn de laatste 7 kilometer. Ik beeld me in hoeveel dat is. 7 kilometer is niks. Ik zoek groepjes op om me bij aan te sluiten. Ward fietst dit stuk met me mee en zorgt voor drinken. Hier begint de adrenaline te stijgen. Mijn tempo kan ik goed aanhouden. Ik lijk te versnellen maar dat blijkt achteraf toch niet het geval te zijn.
In park spoor Noord staat een volgend groepje supporters op me te wachten. Erik, Tine, Judith, Willem! Heerlijk! Nu is het echt genieten. Ondanks de pijn lach ik en blijf ik om me heen kijken. Hoe relatief pijn is heb ik het voorbije jaar geleerd bij het roeien.
Bij kilometerbord 39 zet ik een echte versnelling in. Ik beeld me 3 kilometer in op een stuk dat ik ken: Van aan de sluizen in Battle tot aan de Plaisenceburg. Zoals steeds ga ik opzoek naar een groepje dat ik niet ga lossen. Toevallig 3 vrouwen.. Het is duidelijk dat deze madammen ook niet van plan zijn de man zomaar zijn zin te geven. Tot één kilometer van de finish blijven ze bij. De laatste kilometer loop ik 11,30 kilometer per uur. Dit lijkt sprinten. Haha.
Finishen is heel gek. Even zit ik een trip. Ik lijk op te stijgen. Ik krijg een medaille, van een oude man.. 🙁 En ik voel me een ster. Ik zie Johan aan de kant, maar negeer dit nog even. Ik wankel een beetje maar voel me heerlijk. Heel snel krijg ik het koud. Daarvoor zijn er van die dekens voorzien. Toch even zoeken om jezelf hierin gewikkeld te krijgen. Even voel ik me zo hulpeloos.
Daarna is het allemaal raar en ben ik het meeste vergeten. Maar ik weet wel dat ik denk: Wanneer is de volgende?! En hoe kan dit sneller?
Garmin data en kaartje:
https://connect.garmin.com/modern/activity/758233014